Iedereen kent het wel: dat stemmetje in je hoofd dat zegt dat je sterk moet zijn. Niet klagen, niet zeuren, gewoon doorgaan. Je wilt niet dat anderen zich zorgen maken. Je wilt niet zwak lijken. Dus trek je je schouders recht, zet je een glimlach op en ga je verder. Maar wat als ik je vertel dat deze houding je op de lange termijn meer kost dan oplevert? Dat altijd maar “sterk moeten zijn” in je herstel je juist verder van jezelf afbrengt?
Ik weet hoe verleidelijk het is om alles alleen te willen doen. Om te denken dat je het allemaal wel redt, dat je geen hulp nodig hebt. Maar ik weet ook hoe het voelt als die façade begint te barsten. Als je merkt dat je energie opraakt, dat je emoties zich opstapelen en je niet meer weet waar je het zoeken moet. In deze blog neem ik je mee in mijn eigen ervaringen, de valkuilen van altijd sterk moeten zijn, en hoe je echte kracht vindt door te durven voelen. Aan het eind geef ik je drie gratis oefeningen die je helpen om uit je hoofd te komen en weer contact te maken met jezelf.
De mythe van de sterke doorzetter
We leven in een maatschappij waarin doorzetten wordt beloond. “Niet lullen maar poetsen”, “Kop op, schouders eronder”, “Sterk zijn, niet zeuren.” Het zijn uitspraken die je vast bekend voorkomen. Misschien heb je ze als kind al meegekregen. Misschien ben je er zelfs een beetje trots op dat je altijd maar doorgaat, wat er ook gebeurt.
Maar ergens onderweg ben je vergeten dat je ook een mens bent. Met gevoelens, met grenzen, met een lichaam dat signalen geeft. Je bent geen machine. En toch behandel je jezelf soms wel zo. Je negeert de signalen van vermoeidheid, je slikt je tranen in, je lacht als je eigenlijk wilt huilen. Je denkt dat je daarmee sterk bent, maar diep vanbinnen weet je dat het schuurt.
Ik heb het zelf jarenlang gedaan. Altijd maar doorgaan, altijd de sterke zijn voor anderen. Totdat mijn lijf op de rem trapte. Burn-out. Niks stoers aan, kan ik je vertellen. Mijn energie was op, mijn hoofd vol, mijn hart afgesloten. Het was pas toen ik leerde om te voelen en hulp te vragen, dat ik weer langzaam opkrabbelde.
Wat kost het je om altijd sterk te moeten zijn?
Misschien herken je het wel: je wordt moe wakker, ook al heb je acht uur geslapen. Je hoofd draait overuren, je voelt je prikkelbaar en snel geïrriteerd. Je hebt nergens echt zin in, alles voelt als een opgave. Je merkt dat je steeds minder kunt hebben, dat je lontje korter wordt. En toch ga je door. Want opgeven is geen optie. Je wilt niet lastig zijn, je wilt niet dat mensen zich zorgen maken.
Maar wat gebeurt er als je altijd maar doorgaat? Je lichaam en geest raken uitgeput. Je emoties krijgen geen ruimte en stapelen zich op. Je raakt het contact met jezelf kwijt. Je voelt je steeds leger, terwijl je juist zo hard je best doet om alles vol te houden. Het is een vicieuze cirkel waar je moeilijk uitkomt.
Ik zie het vaak bij mensen die herstellen van een ingrijpende gebeurtenis, ziekte of burn-out. Ze willen zo graag weer “de oude” worden, weer meedoen, weer sterk zijn. Maar juist dat harde werken aan herstel, dat altijd maar doorgaan, werkt averechts. Je raakt verder verwijderd van je gevoel en je lichaam. Je mist de signalen die aangeven dat het tijd is om te pauzeren, te voelen, te ademen.
Echte kracht zit in durven voelen
Het klinkt misschien tegenstrijdig, maar echte kracht zit niet in altijd maar doorgaan. Echte kracht zit in durven voelen. In toegeven dat het soms niet gaat. In erkennen dat je het even niet weet. In huilen als je verdrietig bent, in boos zijn als je gefrustreerd bent, in lachen als je blij bent.
Voelen is spannend. Het vraagt moed om stil te staan bij wat er in je leeft. Om niet meteen afleiding te zoeken, maar te blijven bij wat er is. Soms is dat ongemakkelijk, soms zelfs pijnlijk. Maar het is ook de enige weg naar herstel. Want als je niet voelt, kun je ook niet helen.
Toen ik zelf in mijn herstel zat, vond ik het doodeng om te voelen. Ik was bang dat ik zou verdrinken in mijn verdriet, dat ik nooit meer uit die put zou komen. Maar het tegenovergestelde gebeurde. Door ruimte te geven aan mijn emoties, merkte ik dat ze kwamen en gingen. Dat ik niet mijn gevoelens bén, maar dat ik ze héb. Dat er onder al die lagen van pijn en vermoeidheid ook nog steeds kracht en levenslust zat.
Hulp vragen is geen zwakte, maar wijsheid
Misschien is dit wel het moeilijkste: hulp vragen. We zijn zo gewend om alles zelf te willen doen. We willen niemand tot last zijn, we willen niet afhankelijk zijn. Maar juist in het delen van je worstelingen, in het vragen om steun, zit zoveel kracht.
Ik weet nog goed dat ik voor het eerst mijn verhaal deelde met iemand die ik vertrouwde. Het voelde kwetsbaar, maar ook bevrijdend. Ik hoefde het niet meer alleen te dragen. Iemand luisterde, zonder oordeel. Alleen dat al gaf zoveel lucht.
Hulp vragen kan op allerlei manieren. Soms is het een goed gesprek met een vriend of vriendin. Soms is het professionele hulp zoeken. Soms is het een yogales volgen, een ademcoach inschakelen, of gewoon eerlijk zijn tegen jezelf. Je hoeft het niet allemaal alleen te doen. Sterker nog: niemand kan het alleen.
De kracht van kleine stappen**
Herstel is geen rechte lijn. Het is een kronkelig pad, met ups en downs, met dagen waarop het goed gaat en dagen waarop je het liefst onder de dekens blijft liggen. Dat is normaal. Het belangrijkste is dat je blijft luisteren naar jezelf. Dat je kleine stappen zet, in plaats van grote sprongen te willen maken.
Soms is het genoeg om vandaag even stil te staan. Om te voelen hoe het echt met je gaat. Om een wandeling te maken, diep adem te halen, of gewoon even te zitten zonder iets te moeten. Het zijn de kleine momenten van aandacht die het verschil maken.
Zelf heb ik veel gehad aan eenvoudige oefeningen die me hielpen om uit mijn hoofd te komen en weer contact te maken met mijn lichaam. Oefeningen die niet ingewikkeld zijn, maar wel krachtig. Ze brengen je terug naar het hier en nu, naar jezelf. Aan het eind van deze blog deel ik drie van mijn favoriete oefeningen met je. Gratis en voor niets, omdat ik weet hoeveel ze kunnen betekenen.
Je hoeft het niet alleen te doen
Misschien lees je dit en voel je je aangesproken. Misschien herken je jezelf in het altijd maar sterk moeten zijn, in het niet willen voelen, in het alles alleen willen doen. Weet dan dat je niet de enige bent. Iedereen worstelt wel eens. Iedereen heeft momenten van twijfel, van verdriet, van onzekerheid.
Het is oké om niet altijd sterk te zijn. Het is oké om hulp te vragen. Het is oké om te voelen wat je voelt. Juist daarin zit je kracht. Juist daarin zit de weg naar herstel.
Ik gun het je om weer contact te maken met jezelf. Om te ontdekken dat je meer bent dan je gedachten, meer dan je vermoeidheid, meer dan je worstelingen. Dat er onder al die lagen een kern van kracht zit, die je altijd bij je draagt. Je hoeft het alleen maar toe te laten.
Drie gratis oefeningen om te landen in jezelf
Omdat ik weet hoe lastig het kan zijn om uit je hoofd te komen en weer te voelen, heb ik drie eenvoudige oefeningen voor je op een rij gezet. Oefeningen die je helpen om te landen in je lichaam, je ademhaling te verdiepen en weer contact te maken met jezelf. Je hoeft er geen ervaring voor te hebben. Iedereen kan ze doen, waar en wanneer je maar wilt.
Wil je deze drie gratis oefeningen ontvangen? Download ze hier en begin vandaag nog met kleine stappen naar meer rust, meer verbinding en meer kracht.
Gun jezelf deze momenten van aandacht. Je bent het waard.
Download de 3 gratis oefeningen en ontdek wat echte kracht voor jou betekent.
Liefs, Margo
Yogatherapeut, Qigong instructeur, Stress release trainer, Ademcoach en eigenaar New Life Yoga